We vierden, zoals wij dat noemen, "Sinterkerst". Een combinatie van Sinterklaas en Kerst. Het laatste cadeau, Ruud en ik kregen het samen, was een boek. Het heet "kleinkind op komst". Vertaald uit het Zweeds door onze dochter. Inderdaad! Ze was net 5 weken in verwachting. Gedachten rolden in snel tempo door mijn hoofd. Van: " Leuk, als alles maar goed gaat" tot "en nu gaan we verhuizen naar Zweden!"
De maanden die er op volgden leerde ik wennen aan het idee dat ik een kleinkind krijg en dat het ver weg woont. Onze dochter woont in België, dus Leeuwarden was ook niet naast de deur geweest.
25 augustus was ze uitgerekend.
Toen we gingen verhuizen begin juli kreeg ze al een aardig buikje. Het groeien van die kleine hummel was op de webcam duidelijk te zien. Steeds dikker werd haar buik.
In de week voor de geboortedatum werkten we in de tuin met de telefoons naast ons.
Het werd 25 augustus en om 16.00 uur ging de telefoon. Onze dochter met op de achtergrond hele kleine pruttelgeluidjes van een mannetje van 1 uur oud. Gelijk zijn we vliegtuig en overnachtingen gaan boeken. Wat zijn we blij met skype en de webcam. Diezelfde avond zagen wij al beelden van ons eerste kleinkind.
De week erna was het zover. De eerste ontmoeting met onze kleinzoon. Ik denk dat wij, zoals elke oma en opa, van hun kleinkinderen denken dat het het mooiste, liefste, geweldigste kleinkind is.
De eerste keer was wennen, is dit manneke echt ons kleinkind? Dan volgt een tweede en laatste bezoek voordat we weer naar Zweden vertrekken. En wat blijkt? Die kleine heeft al een plek in ons hart veroverd en even is het moeilijk om afscheid te nemen.
Maar, wij zullen de Zweedse oma en opa worden, de mormor en morfar, waarbij hij kan komen logeren en waar hij heerlijk in de tuin kan ravotten en hutten bouwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten