Op 1 april krijgen we pas de sleutel. Het is geen mop, maar een aangename grap. De datum hebben we zelf gekozen, omdat we op zo’n grote afstand moeilijk het huis warm kunnen houden in de winter.
Nu kunnen we in het voorjaar het huis op gaan knappen. En in de zomer verhuizen. We zullen de komende winter in Nederland tijd nodig hebben om de verhuizing te gaan regelen.
In Zweden hebben we alvast opdracht gegeven, met toestemming van de huidige bewoonster, om voor de winter het garage- en slaapkamerdak van nieuwe bedekking te voorzien. Als dat nog een winter vocht krijgt zou het misschien kunnen gaan lekken. Zij zorgt voor een reparatie in het was gedeelte.
Eenmaal thuis moeten de familie en vrienden ook op de hoogte worden gesteld. Voor de twee oude moeders en onze broers is het natuurlijk behoorlijk slikken. Want als je als moeder van 87 en 91 jaar hoort dat je kind naar het buitenland gaat verhuizen valt dat natuurlijk niet mee. Elk afscheid kan het laatste zijn tenslotte. Ze gunnen ons al het geluk, maar huilen in hun hart.
We tonen foto’s van in en om het huis, vertellen en troosten: “het duurt nog bijna een jaar”. Mijn moeder vraagt elk telefoongesprek dat ik met haar heb: “wanneer ga je ook al weer weg?” “Volgend jaar na je verjaardag mam”. Vrienden reageren enthousiast: “hebben we een vakantieadres”. Ja, inderdaad, maar wel een adres dat 1500 km van Nederland ligt. Per auto goed te bereiken, maar met het vliegtuig moeilijker.
Hoewel.. als wij in Zweden 3 uur rijden naar het vliegveld om ze op te halen en weer 3 uur terug dan lukt het wel. Dat zal vast nog wel eens gebeuren. Dat hoort erbij tenslotte.Er is email, skype en msn. De contacten worden anders, maar kunnen zeker net zo goed zijn. En we zullen natuurlijk af en toe naar Nederland komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten