Jaartallen

Ik heb altijd wel iets met jaartallen. Bij mij komt, wanneer ik me iets herinner, vaak eerst het jaartal en dan pas, soms na lang nadenken, een datum in mijn gedachten op.

Er zijn een aantal jaartallen die voor mij voorop staan in de rij.

Natuurlijk 1955, het jaar waarin ik geboren ben.

Volgens mijn moeder kwam ik  als stevige baby van 8 pond (het zat er al vroeg in, dat gewicht) precies op de uitgerekende datum.

Mijn broer gaf mij, heel lief, zijn eigen beer. Deze beer staat nu bij mij in de slaapkamer. Die is alle verhuizingen meegegaan met me.

Laten we zeggen, dat ik wist wat ik wilde.

Dit jaartal gebruik ik hier in Zweden regelmatig. Bij het aanvragen van een pasje voor de supermarkt, het bestellen op internet,  wanneer ik bij de dokter kom. Overal heeft men je persoonsnummer nodig. Daarop staat ook mijn geboortejaar.

1971 was het jaar dat ik met mijn ouders ging verhuizen van Den Haag naar Heerlen.

In Limburg gingen de mijnen sluiten en men creëerde werkgelegenheid voor het personeel van de mijnen.

Het bedrijf van mijn vader was al eerder naar Heerlen verhuisd en beetje bij beetje ging het meeste personeel ook die kant uit.

Ik ging er naar een nieuwe school en deed er in 1973 eindexamen. Ik heb het gehaald ondanks mijn examenvrees. In de jaren tot nu toe heb ik een aantal (minder belangrijke)examens gedaan en gehaald, maar ik heb me heilig voorgenomen, dat ik nooit meer een examen wil doen.

Dan 1974

Als behoorlijk jong meisje van 18 jaar ging ik trouwen.

Tegenwoordig zou je gaan samenwonen, maar toen gebeurde dat wat minder. Dat hadden we wel gedaan een korte tijd. Maar Ruud kreeg een vaste standplaats in Alkmaar. Wanneer je trouwde, kreeg je ook een woning aangewezen. Ach, waarom niet?

Het was een gezellige dag. ’s Avonds met de hele familie fonduen, gewoon thuis. Zelf het stokbrood snijden en helpen de tafels te dekken. De familie kwam met het alfabet en de bijbehorende cadeaus en daarna gingen we samen weg. Op vakantie naar Zell am See in Oostenrijk.

Het was februari, er lag wat sneeuw, maar niet heel veel. 

De tweede nacht ging de vinger van Ruud, waar zijn trouwring aan zat, opzwellen. De volgende dag hebben we de ring in het dorp af moeten laten zagen. Hij zat iets te strak.

We vatten kou in het zwembad bij het hotel, dus de rest van de week hebben we snotterend rondgelopen. Nee, wintersport was niets voor ons.

In 1980 kregen we ons eerste kind.

De eerste kleindochter voor onze ouders.

Een kindje met een eigen willetje. Dat bleek al toen ze geboren werd. Nee, niet op de gewone manier, maar gewoon eerst met één voet.

Dit soort zaken komt allemaal in je op, juist omdat ons tweede kleinkind verwacht wordt.

Een spontane meid, die je, zoals elk kind, weleens het schaamrood op de kaken bezorgde met haar –niet al te zachte- uitspraken op straat.

Over een dwerg die een winkel uit kwam: “ hahaha! Kijk nou eens wat een klein meneertje”.

Toen kwam in 1984 onze zoon.

Die had iets, dat hij volgens mij zijn hele leven wel zal hebben: snelheid.

Nog geen vijf minuten was ik in het ziekenhuis en daar was hij al. Dankzij alle rode lichten die we onderweg naar het ziekenhuis hadden.

Hij houdt van snelheid. Scooters, auto’s. En het in- en uit elkaar halen ervan.

Hij heeft een avontuurlijke aard en, hoe kan het ook anders, houdt van wonen in andere landen.

We hebben fijne kinderen, we zijn er trots op.

Verder natuurlijk 2000, het jaar dat mijn vader overleed.

2009, het jaar dat Ruud met vervroegd pensioen mocht.

2011, onze verhuizing naar Zweden. Dat is wel een jaartal dat blijft hangen in je geheugen.

Een keuze die je niet zomaar maakt.

Maar daar heb ik al veel over geschreven.

En natuurlijk de geboorte van ons eerste kleinkind. Wat we niet hadden verwacht: heel bijzonder.

Er zijn natuurlijk vele jaren, waarin er iets gebeurd is, maar die jaartallen blijven op de één of andere manier niet zo hangen.