Muzieksalon

Het is al weer enige weken geleden, dat ik op weg ga om Marianne in Kopparberg op te halen, dat ik eenzaam mannetje op de weg in Ställdalen zie lopen een stuk van ons huis af. Alert als ik ben op sinds de inbraak in het huis naast ons, waarbij alle waardevolle spullen in een bestel auto zijn geladen tot de koperen kachelplaat toe, registreer ik zijn aanwezigheid.

Op de terugweg naar ons huis passeren we de man weer. Nu dichter bij ons huis en steken zoals gewoon hier, onze hand op ter begroeting. We zetten de auto neer naast ons huis en zien dat de man ook achter ons aan komt.

Zeker weer een fan van Marianne waar tegen ze gezegd heeft, “kom maar eens mijn atelier bewonderen” denk ik.

We laten hem binnen en Marianne loodst hem richting atelier.

De man spreekt binnensmonds Zweeds zodat het voor ons moeilijk is te begrijpen wat hij nu eigenlijk wil. Uiteindelijk blijkt het de plaatselijke violist te zijn, die graag wil dat we op Pinksteravond een concert komen bij wonen in de bossen bij Kumla. De Muzieksalon. Omdat we graag een beetje sociaal willen zijn binnen deze gemeenschap van 600 inwoners zeggen we dat toe.

14 dagen geleden belt de man nog eens op om ons te herinneren aan de muziek avond. Ik zeg toe dat we Marianne en Nils ook mee zullen nemen. Tot slot vertelt de man dat het eigenlijk niet alleen om de muziek gaat, maar ook om het eten en drinken en dat de toegang 250 SEK per persoon is.

Gisteravond was het dan zover, we rijden om zes uur weg, pikken Marianne en Nils op en rijden richting Stora Kumlan, 8 kilometer het bos in over een onverharde weg vol met kuilen, waar gewoon een bord “70 km” staat. Ik vind max 50 genoeg op dit soort wegen, maar dat geheel ter zijde.

Het is al een paar dagen prachtig weer met hoge temperaturen.

Onderweg worden we weer getrakteerd op het uitzicht over een schitterend gelegen meer in een kom van het bos.

Dan bereiken we het voormalige Folkets Hus van Stora Kumlan, niet meer dan een soort groot huis uiteraard volledig uit hout, opgetrokken in 1921, door de bewoners van het dorpje.

“Oude” Marianne vertelt ons ondertussen dat Stora Kumlan nog niet zo lang geleden ( jaren 60,70) een dorpje was met huizen, winkeltje en een school.
Als je er nu kijkt ligt er nog een enkel huis geen school, geen drukte meer.
Binnen in is het Folkets Hus prachtig onderhouden, een klein toneel en 3 rijen van elk 6 houten opklapstoeltjes. De bezoekers komen stuk voor stuk binnen, een afspiegeling van de gemiddelde leeftijd hier die volgens mij niet lager ligt dan 67 +.
Om 19:00 u moet de voorstelling beginnen.
Er gebeurt echter nog niks, zoals we inmiddels ook geleerd hebben, wordt er niet begonnen voor iedereen er is. Volgens mij wachten we op een muziekant.
Om half acht beklimt Wiveca prachtig aangekleed in ouderwetse kledij, het spreekgestoelte. Zij vertelt over het ontstaan en de ontwikkeling van het Folkets Hus, verlucht met enkele anekdotes.
Zij vraagt nog eens gulle vrijwillige bijdragen voor de verdere ontwikkeling van dit gebouw, zodat het volgend jaar misschien mogelijk zou zijn, bv toiletten met stromend water te hebben. Nu zijn de toiletten een huisje in het bos, waarin een plank en een klep op het gat.

Dan beklimmen de orkestleden het podium, een pianiste, 2 violistes, pianist, een man die dwarsfluit speelt en een cellist.

De muziek is niet gelijk mijn smaak maar het klinkt goed, een soort kamermuziek met de sfeer van een café in Salzburg of zo. De pianisten zijn erg goed en ik geniet van een stuk van Mendelssohn.

                                                                               

Na een uur is het pauze en worden we uitgenodigd om wat brood,drinken en zoutjes te nemen.

We gaan netjes in de rij staan en snijden onze boterhammen af en beleggen die met wat kaas en cervelaatworst en pakken wat limonade.
We lopen naar buiten zoals iedereen het doet, een speciaal sfeertje zo midden in het bos met etende en drinkende mensen en het is nog steeds niet donker . Ik doe de achterklep van de auto open zodat we ons eten en drinken kunnen neerzetten, want er zijn natuurlijk geen tafeltjes en stoeltjes en dat is het fijne van hier, niets officieels, eigen verantwoording voor wat je doet en draagt. Nils kan ook even zitten want voor hem is al die tijd staan maar niks. Ondertussen doen de grote zwarte muggen “goede zaken” ze zoemen niet en nemen je dus geluidloos “te pakken”. Hun smakelijke maaltijd wordt overigens tijdens de rest van de voorstelling voortgezet in de zaal, want de deuren en de ramen staan open dus ook voor hen feest!

De voorstelling wordt weer voortgezet en de muziek boeit.

Als ik om 22:00 u denk dat het afgelopen is, wordt er een koffiepauze ingelast en kan er koffie met koek en snoepjes worden gehaald.
Het duurt weer even wat voor ongeveer 120 mensen weer koffie hebben... Ondertussen maken we ook kennis met één van de vorige bewoners van ons huis, die thans in Lindesberg wonen. ( Er hebben 4 families afwisselend voor ons in het huis gewoond).

                                                                

Om 22:30 u klimt iedereen weer het toneel op en de muziek gaat verder. Nu klimt “onze man”ook op het podium en pakt dit keer niet zijn viool maar schuift de muziek standaard omhoog zodat hij kan staan. Ik fluister tegen Marianne”hij zal toch niet gaan zingen hoop ik?”

De pianiste zet in en ja hoor onze man begint toch te zingen en het resultaat valt zeker niet tegen, neen, het klinkt gewoon goed.
Na nog een afsluiting door de pianisten, die ook prachtig “quatre mains” kunnen spelen, is het afgelopen om 23:00 u.

We rijden door de schemering de weg weer af naar huis, het meer ligt prachtig in het zachte licht van de schemering. Om 23:30 u zijn we thuis en zetten de TV even aan om even bij te komen.

Tot onze niet geringe verbazing staat Zweden boven aan bij het Eurovisie songfestival. En ja hoor “Wij” winnen ook nog de avond kan niet meer kapot.

Moe maar voldaan stappen we in onze inmiddels frisse bedden want de temperatuur is heerlijk gezakt naar ongeveer 10 graden.

Dit keer is de blog geschreven door Ruud.