November brak aan. De eerste dagen waren we in Nederland voor het huwelijk van onze zoon. Het eind van de maand stond al langer vast: een bezoek aan onze oude moeders in Nederland. We waren een week weg. Tussendoor leerden we rekening te houden met het op tijd weg gaan om inkopen te doen en ook weer op tijd terug komen, omdat het -ja inderdaad- vroeg donker is. En dan is rijden met de auto minder prettig.
Het werd december en overal zag je de verlichtingen aan de huizen komen. De onvermijdelijke trappetjes voor de ramen. Niet één zoals in Nederland, maar voor elk raam één en het liefst ook nog een ster er boven. De kerstbomen werden in de plaatsjes op de meest zichtbare plek neergezet. Hoge bomen die door een kraan geplaatst werden. In Ställdalen en Hörken werden ze in de week erna door baldadige jeugd omgezaagd. Dat schijnt elk jaar te gebeuren. Dan maar met extra touwen vastgezet.
Het werd steeds vroeger donker. Soms om 14.00 uur al, dat hing van het weer af. Maar wij hebben het druk. Ik in mijn atelier en Ruud bouwt aan zijn treintafel. De eerste sneeuw valt.
Op 4 december ging ik met één van de vriendinnen (77) die zelf niet meer auto mag rijden, naar een optreden van een band die Zweedse (kerst)folkmuziek speelt. In Grängesberg is een concert- en kultuurhuis, Cassels, waar in de grote zaal een optreden werd gegeven. www.cassels.eu.
Ook wij kopen een lichtje voor de ramen. We willen geen trapje dat heeft iedereen, maar kopen een soort kandelaar. Helaas lijkt het, wanneer je buiten staat, toch op een trapje. Passen wij er goed bij!
Voor het eerst kijken we op de televisie naar de Lucia opvoering in Göteborg. Het past bij Zweden, rustig, bedaard en een tikkeltje saai.
Met de kerst komen onze dochter met haar gezin. In een sneeuwjacht glibberen we 4 uur heen en weer 4 uur terug van Skavsta om ze op te halen. Maar wat heerlijk om hen hier te hebben en extra fijn: ons kleinkind tien dagen. Het is een feest. Zij moeten wel wennen aan de korte dagen. Zeker met een klein kindje is de ochtend snel voorbij voordat je klaar bent.
De sneeuw gaat weer smelten en een echt witte kerst is het niet, maar dat schijnt vaker voor te komen.
Wanneer we de kinderen op 28 december weer weg hebben gebracht naar het vliegveld, hebben we het even moeilijk. Maar ja, je kunt nu eenmaal niet altijd op elkaars lip wonen.
Oud en nieuw samen, zoals ieder jaar. We lopen even naar onze vrienden aan het begin van de weg en kijken naar het vuurwerk van hun kleinkinderen.
Op 1 januari is ook hier het nieuwjaarsconcert in Wenen en het skispringen in Garmisch Partenkirchen op de tv. Er komen jeugdherinneringen naar boven.
De dagen gaan al weer lengen. Dat merken in de weken die volgen. Inmiddels sneeuwt het regelmatig. Kijk maar naar de foto van ons huis.
Ik begin mijn dagen aardig in te vullen. Op maandagmorgen tekenen met een vriendin. Op dinsdagmorgen op bezoek bij een Nederlandse dame die al 45 jaar in Zweden woont. Op vrijdagmiddag zwemmen en sinds kort op donderdag naar de fysiotherapeut. Die probeert de pijn in mijn linker schouder die weer opspeelt, te verhelpen.
Ik lig op een behandeltafel op mijn eigen meegebrachte laken. Krijg eerst een warme pittenzak op mijn schouder en nek om de spieren warm te maken. Die zak glijdt er telkens bijna af, dus lig ik verkrampt de zak vast te houden tot de therapeut terug komt. In ieder geval zijn mijn spieren warm. Dan de behandeling, waarbij hij telkens even weg moet lopen om mensen binnen te laten of alvast een pittenzak voor de volgende patiënt in de magnetron te leggen. Maar, het werkt al een klein beetje na twee keer. Het komt goed.
Het is al weer eind januari en is het pas rond 16.00 donker. Het is mij meegevallen deze eerste keer. Nu alleen de sneeuw nog weg, dan kunnen we ook onze oprit weer goed op en af rijden zonder te glibberen. Ook dat komt goed.
