De tweede maal dat we vanuit Skavsta naar Eindhoven vlogen, was afgelopen maandag. Dinsdag trouwde onze zoon. Het zou een eenvoudig huwelijk worden. Maximaal een half uur in het gemeentehuis en 's avonds eten met de familie van zijn vrouw en onze dochter en schoonzoon. Hij had ons bezworen om voor dat even niet helemaal uit Zweden te komen.
Maar, je weet hoe dat met ouders gaat: je zegt wel nee, maar in je hart ben je het er niet mee eens. In de dagen ervoor boekten we het vliegtuig. Niet om ons geweten te sussen, of wat anderen over onze beslissing dachten, maar uit liefde voor onze zoon en zijn vrouw. Al was het dan een korte ceremonie, we wilden er als ouders toch bij zijn. We vertelden het aan niemand.
Maandagmorgen op tijd op pad. Wij moeten ruim 3 uur rijden om bij het vliegveld te komen. Het vliegtuig was te laat, dus stonden we een uur in de rij te wachten voor de gate. Eenmaal in Nederland met de bus naar het station en met de trein naar Zoetermeer. Daar hadden we een hotel geboekt.
De volgende dag stonden we om 8.00 uur al weer bij de bushalte te wachten op de bus, die ons naar Pijnacker zou brengen. Vreemd om door het dorp te lopen waar je 30 jaar hebt gewoond. Voor mij helemaal, want ik heb vorig jaar na ruim zeven jaar bij de gemeente in het gemeentehuis te hebben gewerkt, afscheid van mijn kollega's genomen.
Terwijl we buiten op een bankje zaten te wachten kwam een kollega waar ik tegenover heb gezeten langs. Wat leuk om haar even te zien. Het was jammer om te horen dat zij, net zoals ik, veel problemen heeft ondervonden met de slechte cultuur en de nare sfeer die in het gemeentehuis hangt.
Keurig op tijd kwamen onze zoon en schoondochter in hun eigen kleine, versierde auto aangereden. Hun verbazing was groot toen ze ons zagen. Ook de ouders en zus van onze schoondochter arriveerden en we konden naar binnen. In de hal moesten even wachten op de ambtenaar van de burgerlijke stand. Daar kwam de burgermeester aanlopen, keek, zei niets en liep verder. Tot mijn grote verbazing en later bleek ook van de beide vaders, gaf hij het bruidspaar geen hand. Dat hij mij niet herkende, kan ik me voorstellen. Ik heb 7,5 jaar zeker één keer per week bij hem op de afdeling vergaderingen met de wethouders genotuleerd, maar ik ben tenslotte al anderhalf jaar weg. Maar een felicitatie aan het bruidspaar kan er toch wel van af. Niet dus.
De huwelijksvoltrekking duurde precies 10 minuten en toen stonden we weer buiten.
Na de koffie bij zijn schoonouders zijn we met onze zoon en schoondochter mee gegaan naar het strand op Scheveningen. Hier werden door haar zus de trouwfoto's gemaakt.
Wij zijn erna Den Haag in gegaan en werden later op de dag in Delft door onze dochter, schoonzoon en kleinkind opgehaald, waarna we naar het restaurant reden om met de familie van onze schoondochter te gaan eten.
Het was een gezellige avond en om tien uur reden we mee naar Herentals waar we bij onze dochter overnachtten. Wat leuk om weer die kleine hummel te zien. Als hij zijn brede glimlach aan ons toont smelt je helemaal.
Woensdag werden we door onze dochter weer naar Eindhoven gebracht en om zes uur landden we op Skavsta. Drie uur terug rijden in het donker over een tweebaansweg is niet leuk. Zeker wanneer je borden ziet als: pas op voor wilde zwijnen, elanden, paarden of herten. Het is dubbel opletten dan.
Het is fijn om weer thuis te zijn. In de keren dat we in Nederland waren, wordt het ons steeds duidelijk waarom we ook al weer naar Zweden zijn gegaan. Nee, we mogen dan wel wat Nederlandse zaken missen, maar die wegen niet op tegen de voordelen van in Zweden wonen.
