atelier

Mijn atelier is klaar! Op een paar kleinigheden na, maar die komen later wel. Ik kan het gebruiken, dat is de hoofdzaak.

We hebben hard gewerkt de afgelopen tijd. In april, nadat we de sleutel van ons huis gekregen hadden,hebben twee Zweedse kennissen de pui van de garage, die aan het huis vast zit, naar voren gezet. Twee gaten kwamen in de wand voor de ramen. En de garagedeuren werden vervangen door een normale deur. Helaas werden de ramen niet op tijd geleverd. We zijn begin mei vertrokken naar Nederland met twee gaten in de garage muur. Gelukkig kon de tussendeur naar het huis afgesloten worden.

In juli, toen we kwamen, waren de ramen wel geleverd, maar nog niet geplaatst. Gelukkig kwam één van de Zweedse mannen half juli uiteindelijk de ramen plaatsen. Alleen voor het aftimmeren had hij helaas geen tijd voorlopig. Zijn zoon had net een huis gekocht waar veel aangedaan moest worden.

Inmiddels waren wij bezig met het behangen van de binnenmuren. Daar zat een vieze groene kleur op. De ruimte knapte zienderogen op. Het aftimmeren hebben we zelf gedaan.

Daarna kwam de buitenkant aan de beurt. De deur en muren werden rood geverfd.

Op een mooie zondagmorgen, we stonden net met de behangerslijm klaar, zagen we een ons onbekende auto de oprit opkomen. Hieruit stapten twee mannen, twee kinderen en een hondje. Het hondje was een Bologneser (heb ik opgezocht) zeg maar een wit soort poedel met een platte snuit en krulhaar. Met het onvermijdelijke rossige achterwerk dat het soort hondjes vaak heeft. Het hondje zat keurig aan de lijn. De oudste man belde aan en vroeg in rap Zweeds of het misschien mogelijk was even het oude huis dat achter onze tuin staat aan zijn zoon en kleinkinderen te laten zien. Hij had er goede herinneringen aan, want zijn oma woonde er in de jaren vijftig.

Een sleutel hebben we niet van het huis, dat komt wanneer dat stukje land ook ons eigendom wordt. Maar om het pand heen lopen mag natuurlijk altijd. Dus struinden ze met zijn vijven rond het vervallen huis.

Op een gegeven ogenblik keek ik tijdens het behangen uit het raam van mijn atelier dat op de achtertuin en het oude huisje uitkijkt. Even controleren wat de mensen aan het doen zijn. Ik zie de oudste man naast onze schuur naar de bomen staan kijken met het hondje aan de riem braaf wachtend. Ik dacht:" wat is daar nou te zien?" Toen had ik het in de gaten... De man moest nodig een plas doen en gebruikte onze achtertuin waar het gemaaide gras en de takken liggen hiervoor. Helaas was mijn Zweeds toen niet goed genoeg om er iets over te zeggen.

Inmiddels heb ik mijn ruimte in gebruik genomen. Door de grote verwarming die er in gezet is, wordt het er aangenaam warm. Ik heb al een paar keer keramiek in mijn pottenbakkersoven gebakken. Wat spullen voor de kerstmarkt en wat beeldjes. Voor mij is een grote wens uitgekomen: mijn eigen hobbyruimte.



huwelijk

In de afgelopen 2 weken zijn we twee keer naar Nederland gegaan. De eerste keer was op 21 oktober, omdat de dag erna een klein feestje was ter ere van onze kleinzoon. Door de opa's en oma's, broers en wat vrienden van onze dochter en schoonzoon, werd hij met een zelf ontworpen plechtigheid welkom geheten in de familie. De kleine man merkte niets van alle verhalen over hem, de gedichtjes en de muziek. Hij sliep heerlijk tegen zijn vader aan in de draagdoek.

De tweede maal dat we vanuit Skavsta naar Eindhoven vlogen, was afgelopen maandag. Dinsdag trouwde onze zoon. Het zou een eenvoudig huwelijk worden. Maximaal een half uur in het gemeentehuis en 's avonds eten met de familie van zijn vrouw en onze dochter en schoonzoon. Hij had ons bezworen om voor dat even niet helemaal uit Zweden te komen.
Maar, je weet hoe dat met ouders gaat: je zegt wel nee, maar in je hart ben je het er niet mee eens. In de dagen ervoor boekten we het vliegtuig. Niet om ons geweten te sussen, of wat anderen over onze beslissing dachten, maar uit liefde voor onze zoon en zijn vrouw. Al was het dan een korte ceremonie, we wilden er als ouders toch bij zijn. We vertelden het aan niemand.

Maandagmorgen op tijd op pad. Wij moeten ruim 3 uur rijden om bij het vliegveld te komen. Het vliegtuig was te laat, dus stonden we een uur in de rij te wachten voor de gate. Eenmaal in Nederland met de bus naar het station en met de trein naar Zoetermeer. Daar hadden we een hotel geboekt.
De volgende dag stonden we om 8.00 uur al weer bij de bushalte te wachten op de bus, die ons naar Pijnacker zou brengen. Vreemd om door het dorp te lopen waar je 30 jaar hebt gewoond. Voor mij helemaal, want ik heb vorig jaar na ruim zeven jaar bij de gemeente in het gemeentehuis te hebben gewerkt, afscheid van mijn kollega's genomen.
Terwijl we buiten op een bankje zaten te wachten kwam een kollega waar ik tegenover heb gezeten langs. Wat leuk om haar even te zien. Het was jammer om te horen dat zij, net zoals ik, veel problemen heeft ondervonden met de slechte cultuur en de nare sfeer die in het gemeentehuis hangt.

Keurig op tijd kwamen onze zoon en schoondochter in hun eigen kleine, versierde auto aangereden. Hun verbazing was groot toen ze ons zagen. Ook de ouders en zus van onze schoondochter arriveerden en we konden naar binnen. In de hal moesten even wachten op de ambtenaar van de burgerlijke stand. Daar kwam de burgermeester aanlopen, keek, zei niets en liep verder. Tot mijn grote verbazing en later bleek ook van de beide vaders, gaf hij het bruidspaar geen hand. Dat hij mij niet herkende, kan ik me voorstellen. Ik heb 7,5 jaar zeker één keer per week bij hem op de afdeling vergaderingen met de wethouders genotuleerd, maar ik ben tenslotte al anderhalf jaar weg. Maar een felicitatie aan het bruidspaar kan er toch wel van af. Niet dus.
De huwelijksvoltrekking duurde precies 10 minuten en toen stonden we weer buiten.
Na de koffie bij zijn schoonouders zijn we met onze zoon en schoondochter mee gegaan naar het strand op Scheveningen. Hier werden door haar zus de trouwfoto's gemaakt.
Wij zijn erna Den Haag in gegaan en werden later op de dag in Delft door onze dochter, schoonzoon en kleinkind opgehaald, waarna we naar het restaurant reden om met de familie van onze schoondochter te gaan eten.
Het was een gezellige avond en om tien uur reden we mee naar Herentals waar we bij onze dochter overnachtten. Wat leuk om weer die kleine hummel te zien. Als hij zijn brede glimlach aan ons toont smelt je helemaal.
Woensdag werden we door onze dochter weer naar Eindhoven gebracht en om zes uur landden we op Skavsta. Drie uur terug rijden in het donker over een tweebaansweg is niet leuk. Zeker wanneer je borden ziet als: pas op voor wilde zwijnen, elanden, paarden of herten. Het is dubbel opletten dan.

Het is fijn om weer thuis te zijn. In de keren dat we in Nederland waren, wordt het ons steeds duidelijk waarom we ook al weer naar Zweden zijn gegaan. Nee, we mogen dan wel wat Nederlandse zaken missen, maar die wegen niet op tegen de voordelen van in Zweden wonen.

dieren

Eén van de voordelen van het wonen in Zweden is, dat er veel dieren zijn. Tenminste, bij ons op het platte land. In de steden zal het natuurlijk anders zijn.
Toen we de sleutel van het huis kregen in april, deed ik op een mooie, zonnige ochtend de schuifdeur van de veranda open en zag twee herten, die in de tuin van de buren stonden, naar me staren. Deze herten zien we regelmatig door de tuin lopen. Ze horen bij een koppel van vier, nog jonge dieren die in dit gebiedje wonen.
Gisteren keek ik aan de voorkant door het raam naar buiten en zag één van de hertjes lekker liggen herkauwen in de voortuin. Even later deed het groepje zich tegoed doen aan de kleine sierappeltjes, die van onze boom zijn gevallen. Vanuit de slaapkamer zaten we achter het raam op de eerste rang.
Na een half uurtje liep ik naar buiten en zag  een jonge vos weg schieten tussen de struiken in het kleine stukje bos naast ons huis. Ik loop regelmatig door dit bosje, het heeft iets rustgevends. Ik hoop dat de grote bosbouwmaatschappij van wie dit stukje is, van de winter niet te veel bomen uit de grond zal rukken. Ze hebben een pamflet opgehangen aan een paal dat ze komen, maar waar moeten het eekhoorntje, dat ik soms zie springen en de specht, die aan de boomstam hangt dan naartoe? Ja, bomen genoeg in de buurt, maar dit is hun grondgebied.
Behalve herten hebben we ook veel vogels in de tuin. In het voorjaar komen de verschillende soorten meesjes. Ik heb witte, gele, rode en groene buikjes gezien. Er zijn vogeltjes bij, die ik in Nederland nog nooit gezien heb. Nu zijn er ook veel eksters en vlaamse gaaien. Die komen op de restjes brood af die ik op onze tuintafel voor het voorkamer raam strooi. Twee weken geleden zaten we met vrienden heerlijk koffie met koekjes te drinken en eten op dit terras. Na een uurtje stonden wij onze vrienden uit te wuiven en toen zag één van de eksters zijn kans schoon en pikte snel een koekje van tafel.

Maandag begint het jachtseizoen op de elanden. Een akelig idee dat hier boven op de heuvel, waar elanden schijnen te lopen, geschoten gaat worden. Ik opperde het idee tegen onze vrienden om een spandoek in de tuin op te hangen met de tekst: "wij schieten terug" of zoiets. Daar verschoot onze ( wat oudere ) Zweedse vriendin van. Zij dacht dat ik het echt zou doen. Natuurlijk niet, maar ik hou mijn hart vast voor die vier kleine hertjes, want ik verwacht niet dat een jager die een hertje in zijn vizier krijgt zal denken: "die maar niet, want het is geen eland"

auto

Afgelopen vrijdag moesten we de laatste hobbel nemen om weer wat Zweedser te worden.
Eerst hebben we in het voorjaar ons persoonsnummer in Zweden aangevraagd. Zonder dit nummer kom je nergens. Van verzekering tot klantenkaart bij de supermarkt, overal heb je het nodig. Hoezo privacy? Er is van alles te vinden op internet. Type je adres in met naam en je ziet wie er voor je in je huis heeft gewoond en diegene daarvoor. Wil je iets weten over een winkel? Het staat zelfs op internet of de zaak wel goed loopt.
De tweede stap was het aanvragen van de verblijfsvergunning. Die bleek snel naar ons verzonden te zijn en tijdens ons verblijf in Nederland tussen mei en juli netjes uit de brievenbus te zijn gehaald door onze vrienden. Ze waren de brief alleen vergeten te geven. En wij maar wachten en proberen de instantie te bellen. Maar ook dat is in orde.
Vrijdag dan de volgende stap: het invoeren van de auto. In juli, toen we hier pas woonden, hadden we het originele kentekenbewijs al verzonden naar het Transportstyrelsen, het Zweedse RDW. Half juli kregen we een brief terug dat we een afspraak konden maken voor de controle van de auto om hem in te voeren. De volgende dag vroeg hing ik al aan de telefoon. Tot onze stomme verbazing konden we terecht op 23 september. Dus twee maanden later! En wel helemaal in Karlstad, 150 km naar het zuiden.
Vrijdag was het eindelijk zover. Het was heerlijk weer en eigenlijk geen straf om door het prachtige geel en rood kleurende herfstlandschap te rijden. Karlstad is een plaats van ongeveer 50.000 inwoners. Het was druk en er stonden files. Dat zijn we niet meer gewend. Dankzij de Tom Tom vonden we het industrieterrein snel en een uur te vroeg waren we bij de bilprovningen. Even binnen aanmelden en dan wachten tot je nummerbord op een soort lichtkrant verschijnt. Dan kun je naar het aangewezen poortje met schuifdeuren rijden. Een vriendelijk man hielp ons. Hij wilde graag het in de auto gestanste registratienummer van de auto aflezen. Eh..waar zit dat? Met zijn drieën zoeken. Wel een sticker, maar gestanst? Dan maar bellen met de garage in Nederland waar we twee jaar geleden de auto kochten. Een vriendelijk verkoper hielp ons. "Voor een auto die twee jaar geleden hier gekocht is, kan ik niet veel moeite doen". De controleur was aardig en vond dat het volgend jaar bij de APK dan wel kwam. Later kregen we weer contact met de garage in Nederland en de chef werkplaats wist ons te vertellen waar het nummer stond. Na een half uur stonden we weer buiten. Auto gekeurd, bewijs van goedkeuring en ons toekomstige nummerbord (op papier) rijker. Volgende week komen de nummerplaten met de post en kunnen we de Nederlandse platen van de auto halen. Dan zijn we in dat opzicht echt Zweeds.
We bekeken in de stad wat winkels maar we vonden het te druk. We zochten de weg naar het Noorden weer op die, hoe hoger we kwamen, steeds rustiger werd. Er liep een vos met een prachtige witte punt aan zijn staart over de weg. De ondergaande zon kleurde de bomen rood, de lucht boven de meren paars en blauw. Het was helder en fris, maar zo mooi.

mormor och morfar

Kerst 2010 woonden wij in Leeuwarden. Druk bezig met het organiseren van onze verhuizing naar Zweden. Onze kinderen met hun partners kwamen allemaal op bezoek. Heerlijk om even kompleet te zijn. Dat zal in de toekomst niet zo heel vaak voorkomen denk ik.
We vierden, zoals wij dat noemen, "Sinterkerst". Een combinatie van Sinterklaas en Kerst. Het laatste cadeau, Ruud en ik kregen het samen, was een boek. Het heet "kleinkind op komst". Vertaald uit het Zweeds door onze dochter. Inderdaad! Ze was net 5 weken in verwachting. Gedachten rolden in snel tempo door mijn hoofd. Van: " Leuk, als alles maar goed gaat" tot "en nu gaan we verhuizen naar Zweden!"
De maanden die er op volgden leerde ik wennen aan het idee dat ik een kleinkind krijg en dat het ver weg woont. Onze dochter woont in België, dus Leeuwarden was ook niet naast de deur geweest.
25 augustus was ze uitgerekend.
Toen we gingen verhuizen begin juli kreeg ze al een aardig buikje. Het groeien van die kleine hummel was op de webcam duidelijk te zien. Steeds dikker werd haar buik.
In de week voor de geboortedatum werkten we in de tuin met de telefoons naast ons.
Het werd 25 augustus en om 16.00 uur ging de telefoon. Onze dochter met op de achtergrond hele kleine pruttelgeluidjes van een mannetje van 1 uur oud. Gelijk zijn we vliegtuig en overnachtingen gaan boeken. Wat zijn we blij met skype en de webcam. Diezelfde avond zagen wij al beelden van ons eerste kleinkind.
De week erna was het zover. De eerste ontmoeting met onze kleinzoon. Ik denk dat wij, zoals elke oma en opa, van hun kleinkinderen denken dat het het mooiste, liefste, geweldigste kleinkind is.
De eerste keer was wennen, is dit manneke echt ons kleinkind? Dan volgt een tweede en laatste bezoek voordat we weer naar Zweden vertrekken. En wat blijkt? Die kleine heeft al een plek in ons hart veroverd en even is het moeilijk om afscheid te nemen.
Maar, wij zullen de Zweedse oma en opa worden, de mormor en morfar, waarbij hij kan komen logeren en waar hij heerlijk in de tuin kan ravotten en hutten bouwen.

                                                    

Carmen

Tussen Kopparberg en Ställdalen in ligt het opera gebouw Skäret. In de loop van de jaren steeds bekender geworden in Zweden, maar ook in de omringende landen. Het gebouw is een van oorsprong grote boeren schuur. Het is wel een hele grote schuur. Ik schat hem zo'n 13 meter hoog en 100 meter lang. Ooit heeft hier hout gelegen om te drogen, nu staan er in de zomer stoelen in 40 rijen langzaam oplopend achter elkaar. Het pand staat aan het Ljusnaren meer. Een unieke locatie. In de pauze loop je naar buiten en kijkt naar de ondergaande zon en het langzaam donker wordende meer met de bomen er om heen. Binnen zit iedereen met hun zelf meegebrachte plaids om en dikke sokken aan naar de opera te luisteren. Vanwege de oorspronkelijke functie van de schuur zit tussen elke plank een opening waar de wind doorheen waait. Maar wat het meest geweldige aan deze lokatie is, is de akoestiek. De zangers hebben namelijk geen microfoon nodig bij het zingen.
Gisteren ben ik naar de uitvoering van Carmen, de prachtige opera van Bizet geweest. Voorin de zaal het kleine orkest. Dan het toneel, waarop vanwege de beperkte omvang een hoog gebouw staat dat gedraaid kan worden. Terwijl de eerste noten klonken barstte een noodweer los. Een donderslag gevolgd door een hoosbui van een half uur. Deze bui zorgde ervoor dat de muziek iets slechter te horen was. Maar het gaf niet. De, deels buitenlandse zangers hadden prachtige stemmen. De opera duurde 3,5 uur, maar door de twee pauzes waarin we heerlijk buiten liepen ( het was inmiddels weer droog ) was het aangenaam.
Ik ben benieuwd wat er volgend jaar opgevoerd gaat worden.

we wonen in Zweden

We wonen nu officieel 3 weken in Ställdalen. De weken vliegen voorbij. Onze zoon R. was met ons meegegaan om te helpen tijdens en na de verhuizing. Wat heerlijk om hem onze plek te laten zien, zijn nuchtere reacties te horen en gebruik te maken van zijn kracht. Hij stortte zich op de tuin, waar -nu hij alweer twee weken weg is- het onkruid alweer terrein gaat winnen. Tegen zevenblad is weinig te doen. En dat staat hier heel veel. Maar ook heeft hij één van de bergen hout naar binnen gesjouwd en de vloer in de eetkamer gelegd. Jammer dat hij na 5 dagen weer weg moest.
We zijn naar de Telia shop gegaan en hebben telefoon, tv en internet aangevraagd. De toestemming om in Zweden te wonen is binnen, dus we mogen blijven! De kamers zijn grotendeels ingericht. In de woonkamer en keuken moet nog nieuwe vloerbedekking komen, maar die zal wel in de winter komen. Eest eens kijken wat de aanleg van de aardwarmte gaat kosten. We hebben toestemming van de gemeente, het wachten is nu op de afspraak die gemaakt moet worden door het bedrijf dat moet komen boren om te zien of dit soort warmte wel kan op deze plek. Het gaat allemaal in een lage versnelling, want juli is de vakantie maand in Zweden. Er is dan weinig actie.
Verder wachten we op het plaatsen van de ramen in mijn atelier, dan kunnen we daar ook weer mee verder. Het blijkt een behoorlijke klus om van deze garage een atelier te maken. Inmiddels hebben we telefoon, internet en tv. Jammer dat de elektriciteit hier soms onregelmatig is, zeker tijdens een onweersbui. Dit kostte ons onze nieuwe tv, die we pas een maand hadden. We hadden pas 4 dagen verbinding, dus het was een kort leven voor deze tv. Een goede les voor ons om overspanning bewaking aan te schaffen en om de stekkers van de apparatuur voortaan uit het stopcontact te halen bij slecht weer.
De contacten met de buren zijn prettig. We werden zelfs met zang en muziek en een speciaal gerecht bestaande uit havermout en vruchten verwelkomt de dag nadat we verhuisd zijn. Het is in Zweden de gewoonte om nieuwe bewoners op deze manier welkom te heten. Het voelt als een warm bad.
Ik heb zelfs al op een kleine braderie gestaan en wat van mijn sieraden en een keramiek schaal verkocht.
We verbazen ons nog elke dag dat deze ruimte van ons is. De rust en de ruimte, hertjes in de tuin, vogeltjes die zingen en de heerlijke boslucht. En niet te vergeten: de muggen en de vliegen met driehoekige vleugels.
Nu de auto nog invoeren en de inschrijving in de försäkringskasse. Maar daar zijn we ook al mee bezig.

september 2010 deel 2

Op de terugweg vanuit Zweden naar huis kijken we elkaar eens aan: “wat onwerkelijk allemaal. We hebben een huis gekocht en we rijden er vandaan”.
Op 1 april krijgen we pas de sleutel. Het is geen mop, maar een aangename grap. De datum hebben we zelf gekozen, omdat we op zo’n grote afstand moeilijk het huis warm kunnen houden in de winter.
Nu kunnen we in het voorjaar het huis op gaan knappen. En in de zomer verhuizen. We zullen de komende winter in Nederland tijd nodig hebben om de verhuizing te gaan regelen.
In Zweden hebben we alvast opdracht gegeven, met toestemming van de huidige bewoonster, om voor de winter het garage- en slaapkamerdak van nieuwe bedekking te voorzien. Als dat nog een winter vocht krijgt zou het misschien kunnen gaan lekken. Zij zorgt voor een reparatie in het was gedeelte.
Eenmaal thuis moeten de familie en vrienden ook op de hoogte worden gesteld. Voor de twee oude moeders en onze broers is het natuurlijk behoorlijk slikken. Want als je als moeder van 87 en 91 jaar hoort dat je kind naar het buitenland gaat verhuizen valt dat natuurlijk niet mee. Elk afscheid kan het laatste zijn tenslotte. Ze gunnen ons al het geluk, maar huilen in hun hart.

We tonen foto’s van in en om het huis, vertellen en troosten: “het duurt nog bijna een jaar”.  Mijn moeder vraagt elk telefoongesprek dat ik met haar heb: “wanneer ga je ook al weer weg?” “Volgend jaar na je verjaardag mam”. Vrienden reageren enthousiast: “hebben we een vakantieadres”. Ja, inderdaad, maar wel een adres dat 1500 km van Nederland ligt. Per auto goed te bereiken, maar met het vliegtuig moeilijker.

Hoewel.. als wij in Zweden 3 uur rijden naar het vliegveld om ze op te halen en weer 3 uur terug dan lukt het wel. Dat zal vast nog wel eens gebeuren. Dat hoort erbij tenslotte.

Er is email, skype en msn. De contacten worden anders, maar kunnen zeker net zo goed zijn. En we zullen natuurlijk af en toe naar Nederland komen.

September 2010

Tja, daar zit je dan bij een makelaar in een klein dorp midden in Zweden en onderteken je het koopcontract van een woning. Met bibberende handen ondersteunt door Zweedse vrienden die het contract met je doornemen en af en toe vertalen, doe je samen de stap naar een nieuwe toekomst. Een toekomst in een ander land met een andere taal en gewoonten.  Een stap die voor een 60- en 55 jarige niet mis is. Hoe is dat zo gekomen?

Het begon zo’n 5 jaar geleden. We waren met de auto op trektocht langs verschillende hutten in Zweden. In zo’n vakantie zit er altijd wel een dag bij die niet goed loopt. Zo ook deze dag. Het was zaterdag en alle campings met hutten waren overvol. Geen hut bij particulieren te vinden. Ten einde raad maar eens bij een VVV in een kleine plaats binnengestapt. Ja, er was een hut. Bij een boer op het erf. Of dat erg was? Nee! Natuurlijk niet. We kregen een kaart van de omgeving mee en zijn op zoek gegaan. We kwamen terecht op een klein buurtschap met wat huizen en een vennetje. De oude eigenaar toonde ons een kleine, Zweedse bungalow aan de overkant van het ven tegenover hun woning. Wat een idyllische plek. Hier wilden we zeker blijven.

De dagen die volgden waren aangenaam. Het klikte met deze Zweedse man en vrouw. Ze waren een stuk ouder, maar nog jong van geest. Hij sprak geen woord Engels,  zij kon vertalen.

Na een paar dagen moesten we verder.  Met pijn in ons hart reden we weg.  Maar we hadden nu eenmaal een hut gereserveerd in het zuiden van Zweden.
400 kilometer zuidelijker en een desillusie rijker namen we onze intrek in een hut op de camping. De oude eigenaren waren er niet meer, onbekend bij de nieuwe beheerder die, al sigaretten rokend,  toekeek hoe zijn Thaise dames al het werk deden. Diezelfde avond heb ik opgebeld: of we misschien terug mochten komen op die prachtige, idyllische plek? Twee dagen later reden we weer 400 kilometer naar het noorden. Waar we ontvangen werden met zelfgebakken bosbessen taart en (ongezoete) slagroom. We waren thuis.

In de daarop volgende jaren zijn we zeker één keer, maar vaak ook twee maal per jaar naar onze nieuwe kennissen gegaan, die steeds meer vrienden werden. We konden – en kunnen- samen lachen. Ze hebben ons de leukste plekken in de omgeving laten zien en we kennen de kinderen en kleinkinderen. Inmiddels ontmoeten we ook hun vrienden, we gaan er op bezoek en mailen met elkaar.

Hij heeft jaren geleden een hartaanval gehad en is deels aan de linkerkant van zijn lichaam verlamd. Maar wat een doorzettingsvermogen heeft die man! Zij kreeg vorig jaar toen we samen stonden te praten een attaque en is nu sneller moe. Maar ze zetten door. Het moet ook wel, want in Zweden woon je niet met een winkel naast de deur. Die is minstens 10 kilometer verder. Het gras moet gemaaid, boodschappen gedaan. Taken die wij, wanneer we er zijn, een beetje van hen over nemen.

Dit jaar hebben zij voor het eerst onze dochter met haar man ontmoet en in hun hart gesloten.

En dan gaat het ineens snel. R krijgt een mooie aanbieding om eerder te stoppen met werken. Ons huis wordt binnen een half jaar verkocht en we verhuizen vanuit de Randstad naar het Noorden van het land waar we meer rust en ruimte hopen te vinden. Maar dat Zweden, het blijft zo trekken…

Het was een onrustige tijd. “Zullen we wel, of zullen we niet?”  Maar de knoop is doorgehakt, de beslissing genomen en zelfs al een volgende stap gemaakt. We hebben een huis in Zweden gekocht en gaan emigreren. Er is veel te regelen de komende maanden.